Eigenlijk kan ik me niet herinneren dat er geen dier in ons huis is geweest. Oké, in het eerste appartement van mijn man en mij hadden we net genoeg ruimte voor onszelf, laat staan voor een huisdier. In onze grotere flat daarna kwam ons eerste huisdier, de zwangere cavia Molly. Vanaf die tijd horen dieren bij ons gezin.
In de leeftijd dat mijn kinderen net konden lopen, werd de tuin verkend. Ze zagen vogels en vlinders en daar werd met veel plezier naar gewezen. Eenmaal iets ouder lagen ze op de grond met hun ogen gericht op de mieren, de wormen en de pissebedden en o wee als er iemand per ongeluk op een spinnetje trapte. Ook padden en kikkers waren geliefde “onderzoeksprojecten”. De dierentuin was vanzelfsprekend ons favoriete uitje.
Binnenshuis struikelde ik regelmatig over alle speelgoeddieren. Er werden hele dierenparken gebouwd met dinosaurussen, dierentuinbewoners en boerderijdieren. Dierenboeken werden verslonden en beelden van natuurfilms opgeslurpt. Vooral onze middelste ontpopte zich als een echte dierenvriend. Hij wilde later als hij groot was dierentuinverzorger worden. Zijn hamsters waren zijn kameraadjes. Het is alleen wel jammer dat een hamster niet oud wordt, dus elke keer was hij intens verdrietig en van slag als zijn vriendje dood ging. Altijd werden de dieren respectvol in de tuin begraven.
Na heel veel hamsters, gerbils, cavia’s en een konijn besloten we een hond te nemen. De kinderen waren toen op een leeftijd dat ze begrepen hoe belangrijk de opvoeding van een pup was en mee konden helpen met uitlaten, eten geven en spelen. 8 jaar lang hebben we Kyra mogen vertroetelen en het was een groot verdriet bij ons allemaal groot toen zij aan kanker overleed. Nog steeds hebben we het over haar en staan er foto’s van haar in de huiskamer.
Door alle jaren heen is er niet alleen voor onze eigen dieren in huis gezorgd, maar ook buitenshuis is er altijd aandacht voor ze geweest. Mijn man is zeer begaan met de natuur over de hele wereld. Toen we in onze vorige woonplaats woonden ging hij bij de boeren langs om de weilanden te inspecteren op nesten van weidevogels. De tuin is ook zijn terrein inclusief alles wat er rondscharrelt en rondvliegt. Inmiddels hebben we ons eigen bijenvolk achter in de tuin. Verder draagt hij allerlei organisaties een warm hart toe en kan hij zich erg druk maken over berichten van bijensterfte of walvisjacht. Hij had net zo goed een Greenpeace strijder kunnen zijn met zijn rechtvaardigheidsgevoel voor de natuur.
Als ik mijn gezin zo beschrijf, zie ik de passie voor alles wat leeft. Opgroeien met de natuur en het diepe besef dat jijzelf daar deel van uitmaakt, maakt dat we ons erg verantwoordelijk voelen voor ons leefmilieu. Onze zoons hebben dat meegekregen in de opvoeding, maar ze hebben ook altijd vanuit zichzelf dit respect voor de natuur gehad. Hier thuis blijven we voorlopig genieten vrouwtjescavia George, drie gekko’s en de bijen. En als onze twee uithuiswonende kinderen bij ons komen, wordt de cavia meestal als eerste begroet en gevraagd hoe het met de bijen gaat. Zo gaat dat, als dieren zo’n belangrijke rol spelen in het gezin.
Ik hoop dat heel veel kinderen van deze tijd de natuur ervaren als een geheel en dat ze ook hun verantwoordelijkheid nemen, zodat ook volgende generaties nog lang kunnen genieten van al het leven op aarde.
No Comments